Kolejnym kamieniem milowym w działalności Stowarzyszenia Germanistów Polskich był międzynarodowy kongres „Język niemiecki i studia germanistyczne w Europie Środkowej”, który odbył się w Warszawie, w dniach 10 – 12 października 1996 roku. Idea kongresu zrodziła się prawie trzy lata wcześniej na posiedzeniu Zarządu SGP z jednej strony dzięki dostrzeżeniu faktu, iż instytuty germanistyczne w krajach byłego bloku komunistycznego po roku 1989 borykają się z podobnymi problemami i trudnościami, zaś z drugiej strony z ogromnej potrzeby wymiany doświadczeń i dyskusji na tematy fachowe wobec podobieństw (a także różnic) w roli, jaką od stuleci odgrywały język i kultura niemiecka w Europie środkowej i wschodniej.
Do Warszawy na zaproszenie Stowarzyszenia przybyli więc germaniści nie tylko z Polski i Niemiec, ale z blisko 20 krajów europejskich, między innymi z Austrii, Czech, Słowacji, Ukrainy, Węgier, Rumunii, Bułgarii, Chorwacji, Bośni, Nowej Jugosławii i Albanii, aby dyskutować o stanie germanistycznych dyscyplin naukowych w swych krajach, specyfice zadań i celów germanistyk zagranicznych, perspektywach rozwoju wzajemnych kontaktów i wyznaczaniu obszarów wspólnych działań. Uczestnicy kongresu spotkali się pierwszego i ostatniego dnia na wspólnych obradach plenarnych, natomiast dzień drugi poświęcony był dyskusjom toczonym w ramach czterech równoległych sekcji zajmujących się wybranymi problemami poszczególnych germanistycznych dyscyplin naukowych.
Obrady plenarne pierwszego dnia kongresu dotyczyły historii, obecnej pozycji i przyszłości języka niemieckiego w Europie środkowej. Podczas obrad nie zabrakło miejsca na takie zagadnienia, jak specyficzny wymiar obecności i roli języka niemieckiego i germanistyki w danym regionie związany z sytuacją polityczną w przeszłości i w chwili obecnej, czy pozycja języka niemieckiego jako obcego w szkolnictwie danego kraju. Natomiast w ramach drugiego plenum kongresowego dyskutowano przede wszystkim o roli germanistyki, w szczególności germanistyki zagranicznej, w procesie integracji europejskiej i rozwoju stosunków międzynarodowych.
Obrady w sekcjach koncentrowały się na wybranych problemach badawczych germanistycznego literaturoznawstwa, kulturoznawstwa, językoznawstwa oraz glottodydaktyki i translatoryki. W tym miejscu nie sposób choćby skrótowo wymienić całego spektrum problemów badawczych poruszonych podczas tych dyskusji. Zainteresowanym możemy jednak polecić tom materiałów pokonferencyjnych wydanych w roku 1998 pod tytułem „Deutsch und Auslandsgermanistik in Mitteleuropa. Geschichte – Stand – Ausblicke”, w którym znalazło się ponad 60 referatów wygłoszonych podczas obrad kongresu, a także teksty przemówień gości honorowych kongresu, przedstawicieli władz oświatowych i korpusu dyplomatycznego Polski i Niemiec, oraz tekst uchwalonej przez uczestników konferencji rezolucji końcowej, wyznaczającej kierunki przyszłych działań na polu badań i dydaktyki germanistyki uniwersyteckiej.
Goście zagraniczni opuszczali Warszawę bardzo zadowoleni z przebiegu kongresu i z silnym przekonaniem, że podobne spotkania są niezwykle potrzebne. Dlatego planowano zorganizowanie kolejnych konferencji międzynarodowych w innych krajach Europy środkowej. Jak do tej pory jednak żadnej z germanistyk europejskich nie udało się zrealizować podobnego przedsięwzięcia, jakim może poszczycić się germanistyka polska, a zwłaszcza Stowarzyszenie Germanistów Polskich, którego ów kongres był niewątpliwą zasługą.